Lekka budowla fortyfikacyjna - Honzík

W latach 30. XX wieku wzrosły obawy przed inwazją na Czechosłowację. Dlatego na górach granicznych budowano twierdze w ramach fortyfikacji państwowych. W sumie około 10 000 takich budowli tworzyło linię obronną wokół granic z Niemcami, Polską, Węgrami i Austrią. A dlaczego nazywane są okopami? Fortyfikacje były budowane przez Dyrekcję Robót Fortyfikacyjnych, która nosiła skrót ŘOP. Od tego był już tylko krótki krok do popularnej nazwy "kopik".
Niedaleko Volary, w obozie B w pobliżu mostu Soumar, znajdziecie Muzeum Fortyfikacji Lekkiej, inaczej zwanej "koparką Honzika", która jest w pełni wyposażona i uzbrojona tak, jak po zakończeniu budowy. Broń jest oczywiście zdegradowana, więc nie można z niej strzelać, ale stanowi świetną dokumentację historii obiektu. Dzięki pasjonatom, którzy przywrócili okopowi jego pierwotny wygląd, można go zwiedzić z przewodnikiem, a także postrzelać z karabinu pneumatycznego lub rzucić granatem.
Działo nosi oznaczenie 195/61/A-180 Z i jest lekkim obiektem fortyfikacyjnym model 37. Ta żelbetowa forteca jest w rzeczywistości miniaturą dużego schronu ciężkiej piechoty z lukami, wentylacją, peryskopami i zsypem na granaty. Wejście wyposażone było w drzwi pancerne, a okop przeznaczony był dla załogi liczącej od 3 do 7 ludzi i budowany był w sumie w 4 wariantach. Honzík był typu A, czyli dla 7 ludzi do bocznego ostrzału z dwóch karabinów maszynowych w gunportach, które były zasłonięte przed wzrokiem wroga charakterystycznymi uchwytami. Liczba 180 oznacza, że kąt osi gunportów wynosił 180 stopni.